Papież Jan XXIII otwarł obrady II Soboru Watykańskiego 11 października 1962 r, a zamknął je papież Paweł VI 8 grudnia 1965 r. Jednym z dokumentów przyjętych prawie jednogłośnie przez ojców soborowych była Konstytucja o liturgii świętej (Sacrosanctum Concilium), w której między innymi czytamy: Aby lud chrześcijański pewniej czerpał ze świętej liturgii obfitsze łaski, święta Matka Kościól pragnie dokonać ogólnego odnowienia liturgii.  Cztery lata później, w Wielki Czwartek 1969 r. , papież Paweł VI podpisał konstytucję apostolską Missale Romanum, dając w ten sposób Kościołowi łacińskiemu nowy mszał. O tym jak był on inny od tego, czego oczekiwali katolicy łącznie z swymi hierarchami niech świadczy choćby to, że w Polsce, właśnie w roku uchwalenia Konstytucji (1963 r.), oddano do rąk wiernych Mszał Rzymski (mszalik codzienny), N.B. z imprimatur podpisanym przez ks. bpa Karola Wojtyłę, którym dzisiaj posługują się tzw. tradycjonaliści. Innym przykładem zaskoczenia posoborową Mszą św. może być podręcznik Wykład nauki Chrystusowej, wydany przez Księgarnię Św. Wojciecha trzy miesiące przed zakończeniem Soboru, gdzie Mszę św. zdefiniowano następująco: Msza św. jest nieustanną ofiarą Nowego testamentu, w której Chrystus Pan ofiaruje się Bogu Ojcu pod postaciami chleba i wina, przez ręce kapłana w imieniu Kościoła i wraz z Kościołem. Jest to zupełnie inna defimnicja niż ta podana w Institutio Generalis (Ogólnego wprowadzenia do nowego Mszału): Uczta Pańska lub inaczej Msza, to święta synaksa albo zgromadzenie ludu Bożego, który jednoczy się pod przewodnictwem kapłana, by celebrować pamiątkę Pańską. Dlatego też do każdego zgromadzenia lokalnego Kościoła doskonale odnosi się obietnica Chrystusa: «Gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich» (Mt 18, 20).

Nowa Msza św. została wprowadzona do Kościoła bez liczenia się ze zdaniem wielu kapłanów i wiernych (pisze m.in. o tym Paweł Milcarek w bardzo ciekawym i wyważonym artykule), a pamięć o jej poprzedniczce przetrwała w dużej mierze dzięki Bractwu Kapłańskiemu Świętego Piusa X i jego założycielowi Arcybiskupowi Marcelowi Lefebvre. Właśnie o tej poprzedniczce próbują opowiedzieć nasze Składniki. Zapraszamy do zapoznania się z ich refleksjami.